Με τη σάλτσα και τα διάφορα παιχνίδια του σεφ κάνει κάποια ευρώ.
Παλιά την είχαμε για να στουμπώνει το στομάχι και να ζητάει
λιγότερο να φάει από τα ακριβότερα φαγητά.
Πηγαίναμε τα μεσημέρια στο
μαγέρικο της Αριστείδου στο Κέντρο της Αθήνας
και παραγγέλναμε πρώτα μια ορφανή (χωρίς κυμά)
με ίχνη τριμμένο κεφαλοτύρι ή ένα σκέτο από γιουβέτσι.
Στο καπάκι μετά με θάρρος φωνάζαμε το παιδί και του λέγαμε
να βάλει ολίγα σουτζουκάκια ή κεφτεδάκια .
Νέοι τότε πώς να χορτάσουμε....
Όσο για το ψωμί...το παιδί πηγαινοερχότανε με το κάνιστρο....
Ερχότανε και ο εστιάτορας για τον λογαριασμό με το μολύβι
στο αυτί και το τσαλακωμένο μπλοκάκι......
"Έχουμε και γράφουμε.....δύο μακαρονάδες ορφανές... ολίγα σουτζουκάκια....
μια φέτα....δύο κατρούτσα....και ψωμί τρείς φορές...."
Με το τελευταίο γελάγαμε όλοι....
Βγαίνανε οι δραχμές στην λαδόκολα-τραπεζομάντηλο και μια για το παιδί....
Δουλειά στη συνέχεια μέχρι να βραδιάσει....διακεκομμένο ωράριο
όσο πάει.
Και πήγαινε το άτιμο...
Από το Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου