Εν Αθήναις...το παλιό Χριστουγεννιάτικο δεντράκι

Όταν έμπαινε ο χειμώνας στην παλιά γειτονιά
τα καφενεδάκια είχαν τις ξυλόσομπες στο φούλ και το τσάϊ του βουνού
έπαιρνε και έδινε.
Το κρατούσαν στις παλάμες το ποτήρι για να ζεσταίνονται και το
απολαμβάνανε.
Όσο για τις κουβέντες σε πρώτη γραμμή για  τις
ρετσίνες στα καπηλειά
και στα καρβουνιάρικα της περιοχής.
Το γιοματάρι του τάδε ξελαμπικάρισε με το βοριαδάκι....του δείνα
κρατάει θολούρα....
Αξέχαστα χρόνια....
Και τα Σαββατόβραδα σπιτοσυνάξεις ρεφενέ....
Περνούσες απ΄έξω από τα παραθύρια και άκουγες να τραγουδάνε...να γελάνε....
Κοντεύανε Χριστούγεννα κατέβαινε από το πατάρι το Χριστουγεννιάτικο
δέντρο κάμποσων χρόνων ταλαιπωρημένο όπως και τα στολίδια
που τα θυμόσουνα ένα προς ένα και στενοχωριόσουνα αν κάποιο
είχε χαλάσει.
Δεν το πέταγες όμως το έβαζες σε σημείο που να μη πολυφαίνεται.
Το δέντρο της χαράς και της ελπίδας θα έμπαινε κοντά στο παράθυρο
του δρόμου για να φαίνεται.
Και από κάτω η χάρτινη φάτνη.
Το ίδιο έκαναν και οι γείτονες...
Η Γέννηση του Χριστού έφαιρνε την ελπίδα στα μικρά σπιτικά
που φάνταζαν όμως παλάτια για αυτούς που έμεναν σε αυτά.

-->
Και ας μην ήταν δικά τους και ας ήξεραν ότι τον επόμενο
χρόνο το ίδιο δέντρο με τα ίδια στολίδια θα έμπαινε σε άλλο παράθυρο
σε άγνωστη γειτονιά.
Από το Πίσω στα παλιά

loading...