Τα ανωτέρω όμως, δεν μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά, αφού προκειμένου να
δικαιολογηθεί η αβελτηρία (γιατί όχι, και ενδοτισμός;) πολιτικών μας, προβαλλόταν η Τουρκία του Ερντογάν ως πανίσχυρη δύναμη, στην οποία εξ ανάγκης οφείλουμε να υποκύπτουμε, όπως και πράττουμε.
Δυστυχώς για το νεοοθωμανικό δίδυμο, υπάρχει καταφανής αντιληπτική υστέρηση να εννοήσει, ότι οι ισχυροί δεν είναι ανόητοι να επιτρέψουν την δημιουργία μεγάλης περιφερειακής δύναμης, η οποία θα μπορεί να στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά τους. Και ήρθε η ώρα να τους προσγειώσουν και μόλις ηρεμήσουν τα πράγματα στην Συρία με τον πολυτεμαχισμό της, τότε θα έρθουν στην Τουρκία τα χειρότερα.
Η πρόσφατη ρήξη της με την Ρωσία, αμβλύνει τον φόβο της Δύσης ότι θα μπορούσε να στραφεί προς αυτήν, εάν η Δύση έπαυε να την χαϊδεύει. Η περίεργη απόφαση της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού (απόρροια της παράνοιας του νέο-σουλτάνου, ή συμβουλή πονηρού συμβούλου, όπως με τον Σαακασβίλι;) όχι μόνον στερεί από τον κ. Ερντογάν την δυνατότητα υλοποίησης του μεγαλεπήβολου οράματός του περί ηγεμονεύσεως στον κόσμο του Ισλάμ, αλλά εξασθενεί την Τουρκία, έως του σημείου να αγωνίζεται τώρα για την ακεραιότητά της.
Απέτυχε το σχεδιό της για την Συρία, αύξησε τις σχέσεις εχθρότητας με το Ιράν και Ιράκ, βλέπει την Σαουδική Αραβία -στην οποία στηριζόταν οικονομικώς- να οδεύει προς τον δικό της «εκδημοκρατισμό», με την Αίγυπτο, όσο καιρό θα βρίσκεται ο κ. αλ Σίσι στην εξουσία, θα βρίσκεται σε σταθερή εχθρότητα, διατηρεί ακόμη επιρροή στα Βαλκάνια, αλλά πλην των άλλων βρέθηκε και σε αντιπαράθεση με την Ρωσία.
Η κατάρριψη του αεροσκάφους έδωσε την ευκαιρία στην Ρωσία να «πατήσει γερό πόδι» στην Μ. Ανατολή, με την αποστολή του πλέον σύγχρονου εξοπλισμού, που υπό άλλες συνθήκες αυτό θα ήταν αδύνατο να της επιτραπεί. Η Μόσχα όμως δεν έμεινε μόνον σ’ αυτό. Στο Αιγαίο και στην Μαύρη Θάλασσα έδειξε στους Τούρκους ότι δεν θα ανεχθεί εμπόδια.
Οι Ρώσοι δεν αποκλείουν την εκδοχή να επιχειρούν προβοκάτσια οι Τούρκοι, οι οποίοι γνωρίζοντες πως θα ήταν μεγάλη πρόκληση αν παρεμπόδιζαν ρωσικό πλοίο με αντίστοιχο δικό τους, το έπραξαν με αλιευτικό και εμπορικό, με την κρυφή ελπίδα να βρεθεί ευερέθιστος Ρώσος ναυτικός που να τα καταβυθίσει, ώστε να αποτελέσουν το θύμα, υποχρεώνοντας την Δύση να την συντρέξει ουσιαστικώς, και όχι με ρητορικά σχήματα όπως συνέβη στην περίπτωση κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού.
Πλην αυτού, το επεισόδιο στην Μαύρη Θάλασσα, όπου εμπορικό πλοίο πλησίασε επικίνδυνα ρωσικά πολεμικά, έχει και άλλη παράμετρο. Το σημείο εκείνο αποτελεί ΑΟΖ της Κριμαίας, που έως εχθές αποτελούσε ουκρανικό έδαφος, και τυπικώς πρόκειται για ΑΟΖ της Ουκρανίας, αφού η διεθνής κοινότητα δεν αναγνώρισε την προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία.
Όμως, η Ρωσία με την σειρά της, αφού θεωρεί πως η Κριμαία εντάχθηκε πλέον στην ρωσική επικράτεια, η ΑΟΖ της Κριμαίας είναι και δική της και άρχισε ενέργειες εκμετάλλευσής της. Ταυτοχρόνως, άλλαξε και η οριοθέτηση των ΑΟΖ Ρωσίας και Τουρκίας, οποία, αν και δεν υπέγραψε ούτε επικύρωσε τη Σύμβαση του 1982, υιοθέτησε περί το τέλος του 1986 ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και ήρθε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές (χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της μέσης γραμμής, την οποία αρνείται σ’ εμάς).
Τώρα, τα πράγματα αλλάζουν. Ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας, κ. Ανατόλι Αντόνοφ(εξακολουθώ να υποθέτω, πως δεν εμφανίζεται ο Ρώσος υπουργός Άμυνας, επειδή είναι τουρκικής καταγωγής), κάλεσε τον Τούρκο στρατιωτικό ακόλουθο στη Μόσχα για εξηγήσεις. Και τον απείλησε πως οι πράξεις της Άγκυρας θα έχουν συνέπειες!
Την ίδια ώρα, ο Ρώσος πρέσβης στην Άγκυρα κ. Αντρέι Καρλόφ, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Τζουμχουριέτ, είπε πως «Αν οι απαιτήσεις μας δεν ικανοποιηθούν οποιαδήποτε άλλη κίνηση δεν έχει νόημα». Και οι απαιτήσεις της Μόσχας προς την Άγκυρα είναι η ικανοποίηση τριών όρων: «συγγνώμη, τιμωρία των δολοφόνων και αποζημίωση». Δύσκολοι καιροί για Σουλτάνους (και βεζίρηδες).
Ο Μακεδών
Πηγή Voria
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Από το Ας μιλήσουμε επιτέλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου